عینک طبی و عینک آفتابی

سبکی بدون مرز و زمان،  اعتبار و آزادی عناوینی است که هسته ی اصلی با ارزش ری بن را تشکیل میدهند. ری بن به عنوان پیشرو در صنعت عینک سازی بخصوص عینکهای آفتابی شناخته میشود. از زمان معرفی مدل معروف و خاطره انگیز خلبانی که برای خلبانان نیروی هوایی ارتش ایالات متحدهی آمریکا طراحی شدند؛ ری بن به عنوان پیش قراول تغییر فرهنگی و نماد تغییر شخصیت شناخته میشود که بارها و بارها توسط اشخاص معروف و مردم عادی در سراسر جهان پوشیده شده است. برند ری بن در سال 1999 به گروه Luxottica رسید و از آن پس سرعت رشد خود را شتاب بخشید و برنامه ی تولید و توزیع خود را بهبود داد.  
ری بن برندی از عینکهای آفتابی و طبی است که در سال 1937 است که توسط شرکت آمریکایی Bausch & Lomb ایجاد شد. برند ری بن به عینکهای آفتابی خلبانی و پیاده روی شناخته شده است. در سال 1999، شرکت Bausch & Lomb به ارزش 640 میلیون دلار به گروه تولیدی ایتالیایی Luxottica Group فروخته شد.

 
تاریخچه ی برند ری بن

جان مکردی، سرهنگ نیروی هوایی ارتش ایالات متحدهی آمریکا، در سال 1929 با شرکت Bausch & Lomb همکاری میکرد. علت همکاری سرهنگ مکردی با این شرکت تولید کنندهی تجهیزات پزشکی، اختراع عینکهای آفتابی خلبانی بود. نتیجهی این همکاری عینکهایی بود که اختلال حواس خلبانان به علت رنگهای شدید آبی و سفید تصاویر آسمانی، کاهش یابد. به طور مشخص، مکردی از اینکه عینکهای خلبانان در ارتفاعات بسیار بالا دچار تعرق و کاهش دید میشد، نگران بود.
 
نمونه ی اولیه در سال 1936 ساخته و به «ضد تابش خیره کننده» معروف شد. قاب پلاستیکی آن و عدسیهای سبز رنگ آن، کمک میکرد که خیرگی ناشی از شرایط محیطی بدون تار کردن قدرت دید، از بین برود. همچنین عدسیهای مقاوم در برابر ضربه را در سال 1938 اضافه کردند. در سالهای بعد، عینکهای آفتابی باز طراحی شده و قاب آن به فلزی تغییر پیدا کرد؛ سپس به عنوان عینکهای خلبانی ری بن ثبت اختراع شد. عینکهایی که با عدسیهای کلیکروم هستند، به گونیای طراحی شده اند که تصاویر دقیقتر و شفافتری ایجاد کند. همچنین مه گرفتگی و تعرق عینک بدین وسیله با فیلتر کردن نورهای آبی رنگ به کمینه ترین حالت خود رسیده و بدین ترتیب آنها برای شرایط مه گرفته ایده آل هستند.
در سال 1990 تمامی شرکت Bausch & Lomb و به تبع برند ری بن به قیمت 640 میلیون یورو به گروه صنعتی Luxottica فروخته شد.

داستان مکردی و ری بن

در ابتدای قرن بیستم، خلبانان در پروازهای آزمایشی خود به ارتفاعات بالاتر از قله ی اورست دست یافتند؛ به همین دلیل، باید از خود در برابر شرایط آب و هوایی بخصوص دمای پایینتر از منهای 60 درجه سلسیوس دفاع میکردند. برای مقابله با طوفانهای یخی و بخصوص چشمان خلبانان، آنها از عینکهای چرمی که تمامی چشم را میپوشاند، استفاده کردند. با این حال، باز کردن آن عینکها حتی برای یک لحظه بسیار خطرناک بود و حتی احتمال مرگ وجود داشت. در سال 1920، خلبان شورتی شرودر (Shorty Schroeder) به دلیل مه گرفتگی در عینک خود جرأت کرد که عینک خود را در ارتفاع بیش از ده کیلومتری از سطح زمین بردارد؛ در حقیقت او گزینهی دیگری نداشت. لحظاتی بعد دید او تار شد و چشمان او بلافاصله یخ زد! به هر حال، شرودر توانست که آن لحظات سخت را مدیریت کرده و هواپیما را به سلامتی روی زمین بنشاند. جان مکردی کسی بود که به او از بیرون آمدن از اتاق خلبانی کمک کرد.
تا یک ماه بعد همچنان خاطره ی چشمان و مژههای یخ زده به ذهن مکردی خطور میکرد؛ به همین دلیل، مکردی سوار همان هواپیما شد و به ارتفاعی بالاتر از رکورد ارتفاع شرودر رفت. مانند شرودر، مکردی نیز اسیر عینکهای خود شد که تنها برای مقابله با سرما و دیدگان او طراحی شده بود. عینکهای اولیه آنقدر تیره و تاریک نبودند که از درخششهای نور خورشید در اتمسفر ارتفاع بالا و آسیب به چشمها جلوگیری کند.
این سرآغاز همکاری مکردی با شرکت Bausch & Lomb بود. هدف از همکاری، طراحی عینکی آفتابی بود که از خیره شدن در لایه ی استراتوسفر نشود و از چشمها محافظت کند. او رنگ و طراحی اصلی مناسب را به شرکت Bausch & Lomb داد.
در اواخر دههی 1930، شرکت Bausch & Lomb به توسعه ی برند ری بن پرداخت؛ در تبلیغات، عینکهای خود را محافظانی برای چشم در برابر خیرگی و نور آفتاب با طراحی کاملاً علمی برای ماهیگیران و گلف بازان معرفی کردند. اگر چه هنوز به عنوان عینک های خلبانی معروف نبودند؛ اما طراحی آنها کاملاً شبیه به عینک های مورد استفادهی خلبانان بود. شکل عدسی قطرهای و قابهای شبیه به خلبانان، این نوع از عینکهای آفتابی را به عینکهای آفتابی خلبانی معروف کرد. در زمانیکه اغلب عینکهای آفتابی قیمتی نزدیک به 25 سنت داشتند، عینکهای آفتابی ورزشی قیمتی چند دلاری داشتند. در جنگ جهانی دوم، عینکهای خلبانی به صورت استاندارد برای تمامی مردان جنگی انتخاب شد.
در دهه ی 1970، قابهای عینکها با رنگی شدن به رشدی شگرف دست یافتند. ورژن زنانه ی آنها با رنگ صورتی و همراه حلقه و گرنبند ارائه شد. به نظر میرسید که عینکهای خلبانی متناسب با نیاز همهی اقشار جامعه طراحی میشود. قابهای جدید باعث شکوفا شدن ستارههای نامداری در قرن بیستم شود.
در دههی 1980، تاکر ویمیستر (Tucker Viemeister) طراح صنعتی معروف آمریکایی تحت نام شرکت سرنگتی (Serengeti) نمونهای از عینکهای خلبانی با عدسیهای قرمز-قهوهای رنگ طراحی کرد. عینکهایی که اینگونه طراحی شدهاند در سایهها نیز میدرخشند و همچنان امروزه مد حساب می-شوند. با این حال خود ویمیستر میگوید که او عاشق عدسیهای مشکی رنگی است که در اولین نمونه های عینکهای خلبانی (برای مقابله با خیرگی چشم در استراتوسفر) استفاده شد. او میگوید: «عینکهای آفتابی باید باحال بودن شما را نشان بدهد. وقتی دیگران نمیتوانند چشمان شما را ببینند، شما حتی باحالتر به نظر میرسید.»
شایان ذکر است که اولین نوع از عدسیهای تیره و مشکی رنگ هیچ ربطی به آفتاب نداشتند. در حقیقت اولین بار قاضیهای چینی از عدسیهای مشکی رنگ در دادگاههای خود استفاده کردند. دقیقاً موضوع به مخفی کردن چشمها برمیگشت. قاضیها نباید احساسات خود را به محیط اطراف نشان دهند؛ به همین دلیل برابر چشمان خود را با عدسیهای تیره میگرفتند.

خطوط تولید

معروفترین و محبوبترین مدلهای ری بن، مدلهای خلبانی و پیاده روی هستند. در دههی 1950، مدل Echelon را معرفی کرد که قابی تماماً مربعی داشت. در سال 1965، مدلهای الیمپین یک و دو (Olympian) معرفی شد که به کمک بازی پیتر فوندا در فیلم راننده ی راحت ساخته ی 1969، معروف شدند. همچنین شرکت Bausch & Lomba خطوط تولید بخصوصی راه انداخت؛ به طور مثال، مدل ژنرال در سال 1987 راه اندازی شد که به طور مطلق شبیه به عینکهای خلبانی اصلی بودند که توسط ژنرال داگلاس مک آرتور طی جنگ جهانی دوم استفاده شد.